Başlangıçta bebekti;
Bakıcısının kolları arasında miyavlar gibi ağlar ve kusardı.
Sonra sürekli sızlanan bir okul çocuğu oldu.
El çantası, sabahları parıldayan yüzüyle ve okula gitmeye isteksiz halleriyle.
Daha sonra aşık oldu;
Söylediği hüzün dolu halk şarkılarıyla, bir fırın gibi kızgın yanık ah eder
Ve sevgilisinin kaşlarını çatmasına neden olurdu.
Sonra askere gitti;
Bir tuhaf yeminler etmiş, sakalı zırh gibi uzamış,
Onur kazanma yolunda kıskanç kavgada eli çabuk
Hava kabarcıklarına benzeyen ünü arayıp durdu,
bir savaş topu namlusunun ucunda olsa bile.
Ve sonra yargıç oldu;
Kocaman yuvarlak karnı semizleşmesi için kısırlaştırılmış horozlarınki gibiydi;
Kaşları çatık, sakalı resmi biçimde kesik
Sözleri bir yığın bilgece atasözü ve çağdaş örneklerle doluydu.
Böylece rolünü oynadı.
Altıncı yaş çağı gelip çatınca
Dar paçalı pantolon ve terlikler giyindi
Burnunun üzerinde gözlük , gözlerinin altında keseler vardı artık.
Erkek sesi yeniden çocuklarınki gibi tizleşti,düdük gibi çıktı.
Son sahne ,
Bu tuhaf oyunlarla dolu tarihçenin de sonu oldu.
Şimdi geriye kalan yalnızca ikinci çocukluk ve unutulmuşluktu.
Dişsiz, gözsüz,ağzının tadı kaçmış ve her şeyden yoksun bu insan için.